Nieuwe herinnering aan de Gelderlandshow 2018

Herinnering aan de Gelderlandshow 2018

Ik had er eigenlijk geen tijd voor, een bezoek aan de Gelderlandshow in Wijchen. Het weekend van de verjaardag van onze kleindochter, aanloop naar de feestdagen, op het werk altijd topdrukte met werk op zaterdag en misschien nog wel meer als het nodig is.

Deelnemen was ik al niet van plan, geen zin om de zwartbonten te trainen en met een predikaat naar huis te laten komen waarvan ik zeker zou vinden dat het te laag zou zijn. 

Wat ik allemaal nog niet wist was dat Rikus zou keuren, waarmee een objectieve mening verzekerd is. 

Wat ik ook nog niet wist was dat mijn vrienden uit Californië er zouden zijn. Fred heb ik voor het eerst ontmoet in 2006. Hij was er samen met Larry, die hier overigens werd gemist. Fred was toen voor het eerst in Europa, Larry had hem op sleeptouw. Ze kwamen om te zien, te leren en waar mogelijk te kopen. 

Ik heb het genoegen gehad om over de oceaan te vliegen, heb zelfs uitgebreid van de gastvrijheid van de Maenpa's en Jolly's mogen genieten.

De bezoeken bleven komen. In 2011 maakten we zelf weer de oversteek, bij die gelegenheid leerde ik ook Charlie kennen. Charlie vroeg of ik de door hem zo geliefde "Poms" ook wilde keuren, ik was er toch. Sindsdien is dat contact ook gebleven.

Fred en zijn vrouw Darci waren ook samen eens te gast bij ons, daarna heb ik Fred nog een paar keer kunnen ontmoeten, samen met Larry. 

Het was nu toch alweer zo'n 4 jaar terug, de laatste keer dat ik Fred en Charlie mocht ontmoeten. Fred stuurde een mail, of ik ook op de Gelderlandshow zou zijn? Ze waren er toevallig, tussenstation in hun reis door Duitsland. Charlie reisde apart van Fred, maar kwam ook op de Gelderlandshow terecht, of ik nog tijd had voor een praatje?

Het is gelukt, op de zaterdagmiddag. Teveel verhalen en tijd tekort, bijna geen duif gezien. Maar toch, ik had het niet willen missen.

Fred en Charlie bedankt voor weer een nieuwe herinnering.

Sierduivenshow Noord Nederland 2018

Sierduiven fokken is een kunst, kijk naar de fotoverzameling die ik daar vanmiddag maakte. Fokkers, dank jullie wel voor zoveel moois. Genoten!

Wise guys

Sierduivenshow Noord-Nederland, bloemlezing van een aantal eigenwijsjes.

In memoriam Joop Logemann

Op 29 maart 2018 is mijn vader Joop Logemann overleden. Joop is 84 jaar geworden.

Vooral in de sierduivenwereld was hij een bekende verschijning, hoewel hij ook in de postduivenwereld en de konijnenwereld heeft laten zien waartoe hij in staat was.

Vanaf zijn vroegste jeugd in Den Helder heeft zijn leven in het teken van de kleindieren gestaan. Van huis uit waren er konijnen en kippen. Zoals gebruikelijk in die jaren werd het aangename en het nut met elkaar verenigd. Zijn ooms waren fervent postduivenmelkers. 

Nadat hij mijn moeder ontmoette en trouwde, kwam het jonge stel uiteindelijk in de geboorteplaats van mijn moeder terecht, Enkhuizen. 

Op hun eerste adres in Enkhuizen werd op zolder met postduiven gespeeld, beneden op het plaatsje aan het water waren wat konijnenhokken te vinden.

Na de volgende verhuizing, vanwege gestage gezinsuitbreiding, werd in de Hoogstraat serieus werk gemaakt van het fokken van kleurdwerg konijnen. Boven de schuur en konijnenhokken was een duivenhok met sierduiven. Nederlandse Helmen en Engelse Modena's bevolkten dit hok. Getuige de goed gevulde prijzenkast was de periode met de kleurdwergen een heel succesvolle.

Na weer een verhuizing kwam het gezin Logemann terecht op de Breedstraat in Enkhuizen. Het konijnenhok verhuisde nog wel mee, maar moest al snel ruimte maken voor een postduivenhok. Er werd door Pa tot en met 1980 met postduiven gespeeld, waarna zoonlief het stokje overnam.

Joop was zich ondertussen alweer gaan toeleggen op sierduiven. Oud-Hollandse Tuimelaars waren het hoofdras, wit en later nog andere kleurslagen. Naast de Oud-Hollandse Tuimelaars waren er altijd andere rassen te bewonderen. Onder deze andere rassen waren altijd een paar koppeltjes Holle Kroppers. Vanaf begin jaren negentig wordt de definitieve switch naar de Holle Kroppers gemaakt. 

Wat Joop kenmerkte als fokker onder de fokkers was zijn recht door zee mentaliteit, die niet altijd geplaatst kon worden. Wat hem kenmerkte als fokker en liefhebber was zijn liefde voor en toewijding aan zijn dieren. Hokken altijd kraakhelder, duiven in topconditie, zonder dat daar extreme middelen voor werden gebruikt. Hij showde zijn dieren met kleine aantallen, waarbij kwaliteit voorop stond. Kennis van genetica en fokkersinzicht zorgde ervoor dat hij verschillende kleurslagen op de kaart heeft weten te zetten, in zowel de Oud-Hollandse als de Holletjes. 

De laatste jaren waren er geen duiven meer, de gezondheid liet niet meer toe dat hij tussen zijn geliefde dieren kon zijn. Om te benadrukken waar zijn hart lag, liet hij een Holle Kropper op zijn rouwkaart afbeelden. 

A.L.S. is hem uiteindelijk fataal geworden. Als familie hebben we op een waardige en harmonieuze manier afscheid kunnen nemen, waarna Joop is gegaan zoals hij wilde, regie in eigen hand en geen franje. 

Dat ik in de duivensport nog maar lang de inspiratie mag vinden die voor jou vanzelfsprekend was. Rust zacht.

John Logemann