Misschien eens wat anders?

Zaterdagmiddag, even met maatje Bram naar de Sierduivenshow Noord-Nederland.
De show wordt gehouden in een mooie locatie in Drachten, in een hal die voor de helft gevuld lijkt. Genoeg groeimogelijkheden. Opening op vrijdagavond, zaterdag en zondag de hele dag open, uitkooien op zondagmiddag.
Hoewel ik zelf niet zo erg meer van deelnemen aan de shows ben, ben ik nog wel een frequent bezoeker van sierduivenshows. Ik ben liefhebber, als liefhebber is het dus elke keer weer genieten van de enorme variëteit in duiven.
De Sierduivenshow Noord-Nederland is ontstaan uit het samengaan van de regionale shows in het noorden. respectievelijk de Friese, Groningse en Drentse sierduivenclub hebben de handen ineen geslagen. Hiermee wordt bereikt dat er een mogelijkheid is om een mooie show voor heel Noord-Nederland op te zetten. Goed initiatief, alles holt achteruit, op deze manier kan je clusteren, kosten reduceren, maar vooral iedereen die sierduiven in het hart draagt bijeen brengen op één evenement.
Ik was bewust op zaterdagmiddag gegaan, wilde de tijd om rustig de duiven te kunnen bekijken, had niet veel zin om in elke rij kooien een keer de opmerking te horen dat de keurmeester er niets van kan. Normaal maak ik wat foto's (hobby bij een hobby), ik was alleen de camera vergeten, dom natuurlijk. Ook de telefoon had ik niet onder handbereik (in de auto laten liggen....). 
Alle aandacht voor de duiven dus. Ook leuk, ik sprak nog een tijd met Sjoerd, we kennen elkaar al jaren tenslotte. Even de Holletjes langs (Goed gekeurd, Rikus!), samen met Bram de rest van de duiven bewonderen en later met elkaar nog even wat drinken.
Opvallend was hoe kil het in de hal was, in temperatuur en aankleding, hoe weinig bezoekers er waren. Een paar mensen die meewerkten aan de show en een paar fokkers die ook de rust van de zaterdagmiddag zochten. 
Jammer, zo'n evenement zou toch best veel belangstelling kunnen trekken van mensen die niet veel met duiven hebben, maar toch nieuwsgierig zijn.
Geen foto's maken betekende meer sfeer willen opsnuiven en ook meer behoefte om met mensen interactief met duiven bezig zijn.
Er was gewoon niets te doen...... Dan past valt het op hoe lang de rijen zijn, waar duiven van hetzelfde ras zitten, het lijkt me voor een buitenstaander stomvervelend om dat te zien. 
Ik dacht terug aan de fokkersdagen, waar liefhebbers graag komen, gewoon omdat je er met gelijkgestemden lekker over duiven kan ouwenelen. 
Ik dacht onwillekeurig terug aan de keuringen die ik deed in de USA, alweer een tijdje geleden. Als keurmeester ben je daar degene die de duiven bespreekt, telkens een dier wegneemt, waardoor uiteindelijk het beste dier in een klasse overblijft. De fokkers als publiek voor je, luisterend, vragend, helpend bij de keuring. Betrokkenheid creëren heet dat.
Ik dacht terug aan de paar keer dat ik zelf een lezing gaf met foto's, maar ook graag lezingen bijwoonde van andere kenners van rassen. Wat het leuk maakte was dat er oprechte belangstelling voor was van collega liefhebbers. Ik heb zelfs een keer een lezing gehouden over mijn hobby bij een compleet andere verenging, ze wilden eens wat anders. Dat kregen ze, leuk is dat er met één van die mensen nog een belangstellend contact is. Krijg regelmatig een berichtje met de vraag hoe het met die duiven is die zich kunnen opblazen.
Ik hoorde nog iemand zeggen dat hij het niet gek vond dat er op zaterdag geen belangstelling was. Alles staat al op internet was zijn bezwaar, niemand die uit nieuwsgierigheid de beoordelingen van de duiven wil komen bekijken.
Ik ben de zondagmiddag niet geweest, traditioneel zal dat ongetwijfeld een samenkomst van fokkers zijn geweest die hun duiven weer op komen halen. Sommigen maken er nog wat van, anderen schuifelen een half uur voor de tijd binnen, nog even snel de prijsjes af halen en uitkooien maar....
Wat ik zaterdag zag, gebeurd volgens mij op elke meerdaagse show. De bedoeling is meer dan goed, maar verder is het alleen een kosten vretende onderneming.
De sierduivensport loopt hard terug, iets wat ook te zien is in andere takken van liefhebberij die met dieren te maken heeft. We staan er naar te kijken, ik hoorde iemand zeggen dat we met z'n allen op een zinkend schip staan.
Feit is dat mensen graag bij elkaar komen om over hun rassen te praten, feit is ook dat mensen zien dat het allemaal anders moet. 
Waarom niet combineren? Waarom niet de loze zaterdagmiddagen gebruiken voor fokkersdagen of bijeenkomsten van speciaalclubs? Bespaart de huur van allerlei zaaltjes, omdat we toch bij elkaar willen komen. 
Waarom geen openbare keuringen, zodat de fokkers betrokken kunnen zijn bij waar ze een lange tijd naar toe werken? Kan je meteen aan buitenstaanders uitleggen dat een duif met goede raskenmerken fokken niet bepaald makkelijk is, uitdaging heet dat in mode termen. Prijsuitreiking midden in de hal, de blokken met 1, 2 en 3 goed zichtbaar, prijswinnaars per ras krijgen goud, zilver en brons. Het volkslied is wat overdreven, maar successen vieren is voor iedereen leuk.
Waarom geen gerichte campagnes op social media om mensen van buiten de hobby naar een evenement te krijgen? Je kan dat tegenwoordig zelf sturen, kost niets dan alleen wat handigheid en tijd. Moet je natuurlijk wel wat meer te bieden hebben dan een kille hal waar bijna niemand te vinden is.
Al eens over nagedacht dat de mensen die je wilt bereiken, de mensen zijn die een huis met tuin(tje) hebben? Mensen die jonge kinderen hebben. Als pa of ma toch al wat belangstelling heeft, benadruk dan ook nog eens de opvoedkundige aspecten die je in de praktijk kunt brengen bij het verzorgen van dieren (verantwoording leren dragen), of leren dat dierenwelzijn alles te maken heeft met respect en goede zorg voor een dier, het sociale gebeuren (vereniging, evenmenten).
Kortom, we hebben allemaal wel in de gaten dat het zo niet goed gaat. Er zijn best nog wel wat mogelijkheden. Beren van de weg en aan de slag!
Als het dan toch naar de afgrond gaat, dan maar met opgeheven hoofd. Of zoals Obama zei: Yes we can!

Op bezoek bij familie van Weyck - Ahaus

Het zal ongeveer 10 jaar geleden zijn dat we elkaar voor het eerst ontmoetten. Jurgen was toen een pas beginnend fokker van de Holle Kropper, ikzelf behoorde op dat moment tot de meer bekende mensen die met het ras te maken had.

Jurgen en ik hebben altijd goed met elkaar overweg gekund. We begrijpen elkaar, gaan een goed gesprek dat iets dieper gaat niet uit de weg, met geduld en respect weten we elkaar verder te helpen.

Vorig jaar tijdens de Gelderlandshow in Wychen werd al eens geopperd om langs te gaan in Ahaus, nu, bijna een jaar later was het eindelijk zover. 
Kennismaken met vrouw Meriam en kinderen Mats en Charlotte. Uitwisselen van nieuwtjes en ervaringen, discussie over wat nu eigenlijk wenselijk is bij de Holle Kropper. 
Door de hokken, wat vind jij, wat valt je op, hoe doe jij dat? De normale vragen die een fokker heeft, als er een gelijkgestemde op bezoek komt. Elkaars ervaringen delen maakt zo'n dag tot een geslaagde dag, leerzaam voor beide kanten. Een voortreffelijke lunch om de inwendige mens te versterken helpt daar ook geweldig bij natuurlijk.
Ik heb een aantal mooie dieren gezien. De inmiddels beroemde roodzilver gebande duivin van Jurgen, maar ook de nakomelingen daarvan, een aantal mooie witte Holle Kroppers. Ik heb de duif van zoon Mats kunnen bewonderen. Paul is een prachtig dier. De hobby van mevrouw van Weyck, de dwergkonijnen, tot in de puntjes verzorgt.
Wat vooral treft is de saamhorigheid en liefde in het gezin, je wordt daardoor meteen deelgenoot van "Team van Weyck".

Hieronder nog een willekeurige greep uit de foto's die ik mocht maken.

Familie van Weyck bedankt voor de gastvrijheid, inzichten en vooral de hele leuke dag!