zondag 22 februari 2015

Een paar zwartbonten van mijn hok

Een paar foto's van mijn dieren, klaar om volgende week gekoppeld te worden.

Doffer 2014

Duivin 2014

Duivin 2014

Duivin 2011

zondag 8 februari 2015

Waar komt die gekte vandaan?

Gisterochtend stond ik weer eens te dagdromen, weekend, tijd voor de duiven, iets om altijd weer naar uit te kijken. Mijn partner Vera vroeg me wat er aan de hand was, ik was blijkbaar weer ver weg. "Duiven", zei ik. Ze keek me eens aan en zei alleen maar: "Oh, ja".
Waar komt dat toch vandaan? Natuurlijk, relatie, kinderen en werk zijn vele malen belangrijker in mijn leven, maar toch is er altijd dat alles overheersende in mijn leven. Duiven.
Ik weet ook niet beter, vanaf mijn vroegste jeugd zijn mijn herinneringen gerelateerd aan duiven. Als klein hummeltje kon ik niet wachten om op zaterdagochtend mijn vader te helpen om hokken schoon te maken. Toen sierduiven, Modena's en Helmduiven. Daarnaast had mijn vader nog konijnen, ook voor tentoonstellingen. Ik kan nog feilloos in de prijzenkast van mijn vader de medailles aanwijzen die ik in die tijd in ontvangst mocht nemen op de tentoonstellingen die we bezochten.
Na een verhuizing kwamen op mijn 7de postduiven in mijn leven. Toen ik voor het eerst meemaakte dat er duiven van een schijnbaar enorme afstand weer naar huis kwamen, was ik verkocht. Kattekwaad en paaltjepingel op straat, voetballen bij de club met weer andere vriendjes, geweldig, prachtige jeugd gehad, alleen was er altijd weer die drang, de duiven. Als ze thuis moesten komen van een wedvlucht was ik van de partij, bleef soms zelfs weg van het voetballen op zaterdag, duiven was toch veel mooier?
Tot mijn 23ste ging het zo, toen verliet ik het ouderlijk huis om mijn eigen leven op te bouwen. Toch miste er iets, duiven. Betrapte mezelf er vaak op dat ik meer in de lucht liep te kijken dan voor me. Toen er gelegenheid was om weer een hokje te bouwen, werd die mogelijkheid meteen gepakt. Sierduiven, Holle Kroppers, postduiven was in mijn ogen te ingrijpend met kleine kinderen, druk werk en zo meer. 
Ook met de sierduiven dezelfde overheersende gekte. Alles aan de kant, wat me veel mooie herinneringen, overwinningen en veel kennissen heeft opgeleverd, in binnen en buitenland.
In 2004 een grote ommekeer, verhuizing naar Friesland. De duiven gingen mee, uiteraard, uiteindelijk in Engelum terecht gekomen. Mooi huis, maar vooral ruimte zat om flink uit te pakken met de duiven.
In 2010 hield ik het niet meer, er moesten weer postduiven komen, naast die andere passie, de Holle Kroppers.
Het brengt me eigenlijk in een onmogelijke positie, tijd is er tekort, mogelijkheden te over, altijd balanceren op wat wel en niet kan. Dat het kan is vorig seizoen bewezen. Maar die passie die in mij zit moet geleefd worden.
Mijn partner heeft er vrede mee en stimuleert, kinderen en inmiddels stiefkinderen weten niet beter en zijn vaak deelgenoot, mensen in mijn omgeving weten ook niet beter, John is met duiven bezig, altijd. De kinderen maken grappen: "Als er straks kleinkinderen zijn wordt jij Opa Duif!".
Het kan me niets schelen, ik ben er maar wat gelukkig mee.

zaterdag 7 februari 2015

Vanaf de zijlijn

Ik heb de laatste jaren de hobby wat vanaf de zijlijn bekeken. Drukke werkzaamheden, tegenvallende fokresultaten en het opstarten van een stam postduiven zijn hier debet aan.
De Holle Kropper heeft echter wel altijd in het hart gezeten, voor mij is er nooit twijfel geweest dat ik ze op het hok wilde hebben. Er is nog steeds geen sierduivenras, in mijn ogen, die aan de Holle kan tippen. Velen zullen hier natuurlijk anders over denken.
Als je van de zijlijn kijkt, gaan bepaalde zaken opvallen, je wordt wat objectiever in je beoordelingen over de gang van zaken en gebeurtenissen in sierduivenland, met name in de kringen van de Holle Kropper fokkers.
Een tijd lang was ik voorzitter van de Vrienden Holle Kropper Fokkers, feitelijk een afsplitsing van de speciaalclub HKC. Contradicties, onvrede onder fokkers heeft ooit de 2de club doen ontstaan.
Fokkers genoeg, naar Nederlandse begrippen. Populaire club en populair ras, in de beginjaren clubshows met meer dan 200 dieren, gouden tijden zo leek het.
Ondertussen bleef de HKC bestaan, leefden er 2 clubs naast elkaar die allebei begaan waren met de Holle Kropper. Ook in Duitsland was er een Holle speciaalclub, redelijk actief, met een goede achterban. Verder vinden we wat fokkers in de USA, Engeland, Zuid-Afrika, AustraliĆ« en verspreid over Europa wat mensen.
Tijden zijn echter veranderd, het aantal fokkers is schrikbarend teruggelopen, inzendingen op shows zijn niet meer zo hoog, op veel grotere shows zijn nog nauwelijks Holle Kroppers te vinden. Een veeg teken. 
Wat ook opvalt is dat de gemiddelde kwaliteit van de Holle Kropper terugloopt. Ik zie de laatste jaren niet heel veel dieren van andere fokkers, wat me opvalt is dat er dieren hoog worden beoordeeld, die in mijn opinie 10 jaar geleden veel minder gescoord zouden hebben. Natuurlijk, topdieren zijn er nog steeds, gelukkig, maar gemiddeld is het allemaal wel wat beter geweest. Dit kan ook niet anders, competitie wordt minder op de shows, dus de drive om er een schepje bovenop te doen is er bij veel fokkers minder, de resultaten zijn immers nog steeds goed?
Ik wil met dit stukje geen klaagzang oproepen over hoe goed het "vroeger" allemaal wel niet was. Er zijn namelijk een aantal positieve zaken gaande, die mij optimistisch stemmen. 
Denk aan de actieve Facebook groep Holle Kroppers, die voor fokkers eigenlijk de manier is om met elkaar te communiceren. Daarnaast zijn er ook via buitenlandse groepen op Facebook steeds foto's te zien van fokkers die hun dieren graag willen laten zien. Actieve fokkers, blijkbaar met de Holle Kropper in het hart. 
Ik vernam vanuit de USA dat men toch weer gaat proberen om ook daar een speciaalclub op te richten, los van de Pouters and Croppers club, de paraplu waar daar de meeste kropper rassen vertegenwoordigd worden.
Mooie berichten die me optimistisch stemmen. Maar wat gebeurd er in Holland? Ik hoor nauwelijks iets, van geen van de beide clubs, de Duitse club is ook actief, maar hoe nauw is de samenwerking, cruciaal, hoe is het met de uitwisseling van kennis, los van contacten onderling. Wat wordt er nog gedaan aan promotie van het ras, om toch mensen enthousiast te maken voor de Holle Kropper. De Holle Kropper is Nederlands, dus is Nederland ook leading als het op de standaard aankomt.
Wat zorgen baart is dat er verschillend wordt gedacht over het ras, waardoor er verschillende fokrichtingen lijken te ontstaan, in de verschillende landen. Dit zal de doodsteek zijn voor een stuk Nederlandse cultuurhistorie.
Wat nodig zou zijn? Een stevige discussie, aan de hand van dieren die op verschillende shows als beste zijn beoordeeld, niet alleen dieren uit Holland, ook uit Duitsland, Engeland en wie weet nog verder weg. Topfokkers zouden hier hun mening moeten geven over de verschillende dieren, onder leiding van een enthousiast fokker, iedereen moet gehoord worden en de balans zal moeten worden opgemaakt. Op 1 lijn komen is lastig, maar eigenlijk ook eenvoudig te realiseren. De paraplu van de Facebook groep zou kunnen worden gebruikt, hierin is iedereen al gelijk, clubs of rang en stand speelt hier geen rol. Volgens mij ligt hier een kans.
Nogmaals, ik sta wat aan de zijlijn, mijn mening en waarnemingen hoeven geen gemeengoed te zijn, maar ik ben wel nieuwsgierig wie de handschoen durft op te pakken. Er zijn gelukkig nog genoeg mensen die de Holle Kropper een warm hart toedragen.